maandag 6 september 2010
Borsten met hoogtevrees.
Morgen is het zo maar even 8 weken geleden dat ik het trauma van mijn leven doorstaan heb. Met verve welteverstaan. Een lang verhaal kort: ik ging even bevallen. Niet dus. Nu ja, wel bevallen, maar niet zo maar even. Maar dat is een andere histoire. Over die borsten nu eerst even. Voor ik begin nog wel even dit; er bestaan duizend-en-één boeken over zwanger zijn, bevallen, opvoeding, borstvoeding, baby'tjes en hoe leuk en fijn en romantisch dat allemaal dan ook is. Begrijp me niet verkeerd, ook ik ben een gelukkige mama ondertussen maar een verwittigd vrouw is er 3 waard (zeker als ze ook nog eens zwanger is). Maar terug naar de tietenaffaire. Borstvoeding dus. Ik vond het net als Tia Hellebaut (want borstvoeding heeft tegenwoordig zelfs een ambassadrice!) helemaal geweldig. Niet alleen gezond voor de baby en om snel weer strak in het pak te zitten, je hebt nu ook heel hippe borstvoedingslingerie - en het hoort er gewoon bij, bij het hele moederschapsverhaal. Willens nillens, anders ben je nog voor de 14 uur durende arbeid, spoedkeizersnede met daarbij horende trauma, tepelkloven, borstontstekingen en kolfperikelen al een slechte mama. Eigenlijk helemaal niet, maar goed dat is dus één van de ongeschreven wetten, zo blijkt. Nu goed, anderhalve maand borstvoeding en veel bloed, zweet en nog een rivier meer tranen verder mag ik als 'goede' moeder vaststellen dat mijn tieten ineens last hebben van acute hoogtevrees. Ze geven er dan ook nog elke dag, zo lijkt het toch, een beetje meer aan toe. Dat is nu het sneue aan heel het verhaal. Die baby zal het nooit geweten hebben, dat je ooit wel lekker strakke, priemende tietjes had. Voor je het weet worden je boezem gedemoveerd tot melkerij. En als je denkt dat dat best wel bud is, moet je weten dat je een week na het stoppen met borstvoeding geven er al spijt van hebt dat je niet nog net even langer hebt blijven volhouden ondanks alles. En als je dan die slappe tietjes ziet in de spiegel, en dat best wel leuke kind, dan weet je diep in je moedertjeshart dat je bij de volgende beeb toch weer aan de borstvoeding gaat. Want dat hoort namelijk zo.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten